Casanova po pięćdziesiątce

źródło

Słysząc o Casanovie po przejściach, można by dojść do wniosku, że to nie film Johna Turturro, ale Woody'ego Allena. To wyraźnie zaznaczone nazwisko nowojorskiego komika rzuca się w oczy na plakacie, to on gra jedną z głównych ról i nie ma bata, żeby to on nie maczał palców przy tworzeniu scenariusza. Jeśli nie w smak wam kolejny obraz Allena Turturro, możecie w kinach obejrzeć: uginającą się pod ciężarem własnych ambicji Transcendencję, komedię Sąsiedzi, dramat non-fiction Powstanie Warszawskie, animację Rio 2, dokument o fotografce Szukajac Vivian Maier, niezależny projekt Chore ptaki umierają łatwo, duńskie Seks, narkotyki i podatki oraz zapis trasy koncertowej Violetta: Koncert.

Transcendencja

źródło

Grupa naukowców próbuje stworzyć komputer, jakiego świat jeszcze nie widział: obdarzony inteligencją i czuciem. Jeden z nich, Will Caster, zostaje zamordowany przez terrorystyczną organizację widzącą w badaniach poważne zagrożenie dla rodzaju ludzkiego. Jego żona Evelyn przenosi umysł badacza do pamięci powstającej maszyny. Caster ożywa, ale efekty operacji będą miały poważne konsekwencje.

Transcendencja już teraz bywa określana największym rozczarowaniem 2014 roku. Pierwsze zapowiedzi dawały nadzieję na oryginalne i świeże kino science-fiction, ze szczególnym naciskiem na science. Nie przeszkadzali debiutanci na reżyserskim i scenopisarskim krześle, kiedy temat był ambitny, a obsada (w tym Johnny Depp wreszcie bez pół tony tapety na twarzy) świeciła się od gwiazd. Tymczasem za granicą film zdobył katastrofalne recenzje krytyków (19% świeżości na Rotten Tomatoes).

W Polsce sytuacja prezentowała się już nieco lepiej. Wprawdzie ganiono nagromadzenie zbyt wielkiej liczby wątków, niesatysfakcjonujące rozwiązania fabularne i zaskakującą bezpłciowość aktorską, ale dostrzeżono również zalety filmu. Przede wszystkim ciekawe refleksje na temat technologicznego postępu prowadzącego ludzkość do autodestrukcji i dwuznaczność celów każdej ze stron.

Sąsiedzi

źródło

Kelly i Mac Radnerowie, świeżo upieczeni rodzice, wprowadzają się do urokliwego domu na przedmieściach. Gdy odkrywają, że są sąsiadami studenckiego bractwa, postanawiają wykorzystać tę sytuację. Jednak imprezy organizowane przez młodych ludzi stają się coraz hałaśliwsze. Żadna ze stron nie zamierza opuścić swojego domu; rozpoczyna się sąsiedzka wojna.

Sąsiedzi to jedna z tych niewyszukanych komedii, w której nie brak obrazoburczych żartów i śmieszących erotyzmem scenek, typu maluch bawiący się zużytą prezerwatywą. Jeśli lubicie takie dzieła, wyjdziecie z najnowszego filmu Nicholasa Stollera zadowoleni. Dowcipy balansują często na granicy przesady, ale udaje im się nie raz rozśmieszyć. Przy tym twórcy wtrącają prostą moralistykę – imprezy imprezami, ale kiedyś trzeba dorosnąć.

Powstanie Warszawskie

źródło

Obraz fabularny zmontowany w całości z autentycznych materiałów z powstania warszawskiego. Główne wydarzenie opowiadane jest z punktu widzenia Karola i Witka, dwóch braci dokumentalistów, świadków walk sierpnia 1944.

W Powstaniu Warszawskim imponuje przede wszystkim ogromna praca i serce twórców włożone w ten nietypowy projekt. Aby stworzyć w miarę spójną historię, przejrzano sześć godzin oryginalnych kronik, ślęczano mnóstwo czasu nad wiernych zrekonstruowaniem i dokładnym pokolorowaniem czarno-białych taśm, konsultowano się z ekspertami od architektury i militariów. Ta mrówcza praca przyniosła należyty efekt – powstał pierwszy w dziejach kina dramat wojenny kręcony na rzeczywistych polach walki.

Film potrafi chwycić za serce lepiej niż niejedna rzewna scena z tradycyjnego obrazu wojennego. Cały czas zdajemy sobie sprawę, że na ekranie widzimy prawdziwych ludzi w autentycznych sytuacjach, a nie aktorów, którzy pomiędzy jednym ostrzałem a drugim grywają w tenisa i popijają kawę w wygodnych fotelach na planie zdjęciowym. Silne wrażenie potęguje oglądanie całości w kolorze – to już nie zwyczajowe czarno-białe ujęcia, które dodają anachroniczności. Niestety całość często bywa niszczona przez okropnie dopasowany dubbing. Głosy brzmią bardzo sztucznie i są kiepsko zsynchronizowane z resztą filmu.

Casanova po przejściach

źródło

Murray, właściciel antykwariatu, ma coraz większe problemy finansowe. Namawia swojego nieśmiałego przyjaciela Fioravante na spotkanie ze swoją dermatolog. Nie ma jednak na myśli zwyczajnej lekarskiej wizyty, ale spełnienie najskrytszych seksualnych pragnień pani doktor. Za pieniądze. Tak rozpoczyna się niespodziewany biznes dwójki starszych panów, których sława dociera do coraz większej liczby łaknących rozkoszy pań.

Zapracowany Woody Allen, który z dokładnością szwajcarskiego zegarka wypuszcza co roku po jednym własnym filmie, powraca do występów przed kamerą. Jego rola w Casanovie po przejściach to chyba największa zaleta tej produkcji. Murray to prostu cały Woody – gadatliwy, neurotyczny jąkała o rozwiniętej gestykulacji. Zagarnia czas ekranowy dla siebie, choć reszta obsady, w tym John Turturro, Sharon Stone i Vanessa Paradis, też daje radę. Film miewa swoje gorsze momenty, sytuując się wśród tych mniej ambitnych projektów Allena, ale całość stanowi miłą komedię na sobotnie popołudnie.

Rio 2

źródło

Julia, Blu oraz trójka ich potomstwa wiodą szczęśliwe życie, ale Julia chciałaby, aby jej dzieci dowiedziały się, co oznacza bycie wolną papugą. Niespodziewanie Blu przystaje na życzenie ukochanej i przeprowadza się z rodziną do Amazonii. W dżungli na ich trop wpada ich dawny wróg, Jewel.

Rio z 2011 roku było sympatyczną, kolorową animacją niemającą zbyt wielu ambicji. Druga część nie wybija się pod tym względem żadnym ze swoich elementów. Ptasie i nie tylko postacie są miłe dla oka i zabawne, a komputerowy świat stworzony przez techników napawa nasze oczy tysiącem jaskrawych kolorów. W porównaniu do części pierwszej dodano może nieco więcej musicalowej rozrywki, tanecznych piosenek łatwo wpadających w ucho. W warstwie fabularnej to z kolei następna animacja (dwa tygodnie wcześniej mogliśmy zobaczyć w kinie Amazonię. Przygody małpki Sai) niosąca dzieciom ekologiczne przesłanie.

Szukając Vivian Maier

źródło

Prawdziwa historia Vivian Maier, wybitnej fotografki, która większości swoich zdjęć nie wywołała. Z zawodu niania dzieci z bogatych rodzin, w wolnych chwilach oddawała się swojej największej pasji – fotografii. Kiedy kilka lat temu, niedługo po śmierci Maier, przypadkowo znaleziono setki tysięcy jej negatywów, świat oszalał na punkcie tajemniczej fotografki. Kim była i czy zdawała sobie sprawę ze swojego niezwykłego talentu?

Dokument Johna Maloofa i Charliego Siskela wzbudza emocje, ale nie z powodu obranej formy, bo ta jest mało oryginalna, ale dzięki fascynującemu tematowi. Przypadek Vivian Maier to niezwykle ciekawa historia artystki z urodzenia, zwykłej kobiety, która sławy nigdy nie oczekiwała, a którą ta spotkała niespodziewanie po śmierci. Skupia się przy tym nie tylko na jej hobby. Maloof i Siskel próbują rozgryźć, kim była ta opiekunka, której prace wystawiają teraz najznamienitsze galerie sztuki na świecie. Film odkrywa kolejne karty w historii Vivian, także te najciemniejsze i najlepiej skrywane. Nie ucieka się przy tym do zbyt łatwych osądów, przedstawiając całą złożoność psychiki ludzkiej, wprost niemożliwą do zanalizowania.

Chore ptaki umierają łatwo

źródło

Grupa amerykańskich artystów wyrusza do Gabonu, aby skosztować tam ibogi, mitycznej rośliny zawierającej jeden z najsilniejszych psychotropów na Ziemi. Nie tylko wywołuje ona niezwykłe wizje, ale podobno wyzwala z wszystkich uzależnień. Wędrowcy chcą w Gibonie odnaleźć swój ziemski raj, odkryć odpowiedzi na nurtujące pytania i pozbyć się nałogów.

Za oryginalnym tytułem kryje się tu ciekawa treść poparta interesującym tematem. Chore ptaki umierają łatwo to dokument nietypowy, w warstwie fabularnej dość naiwny (tęsknota za wyzbytą ze sztuczności dziczą), ale ujmujący zabawą konwencjami. Reżyser czerpie po trochę z różnych gatunków, łącząc zwariowaną komedię, mockument i kino przygodowe w bardzo udaną całość. Swobodni i wiecznie naćpani hipisi czy gabońscy tubylcy to galeria barwnych typów, których mógłby pozazdrościć niejeden fabularny film.

Nie można tego obrazu obejrzeć ze zbyt wielu legalnych źródeł – jeśli nie widzieliście go na zeszłorocznym festiwalu Nowe Horyzonty, pozostają kina studyjne.

Seks, narkotyki i podatki

źródło

Dwóch ekscentrycznych znajomych, alkoholik i podrywacz Simon oraz prawnik i specjalista w prawie podatkowym Mogens, postanawiają przejąć linie lotnicze. Zmieni to nie tylko przemysł turystyczny, ale wpłynie na zmianę sceny politycznej ich kraju.

Film ten reklamowano jako europejski "Wilk z Wall Street" i w tym porównaniu nie ma tylko łatwego przypięcia się do hollywoodzkiego hitu Scorsese. Duński obraz łączy z amerykańskim odpowiednikiem oparcie historii na faktach oraz skupienie na autentycznych wynaturzeniach kapitalizmu. Pytań o moralność nieczystych zagrywek bohaterów jest jednak mniej; Christoffer Boe skupia się głównie na skrupulatnym odzwierciedleniu epoki (akcja rozgrywa się w latach 60.) i kolejnych olśniewających ujęciach. Owszem, strona wizualna Wilka z Wall Street była wprost zachwycająca i kipiała od emocji, jednak, wbrew pozorom, niosła za sobą nie tylko świetne tempo, ale sporo gorzkich refleksji na temat stanu współczesnego świata. Seks, narkotyki i podatki natomiast nie tylko nudzi, ale nie mówi niczego, czego byśmy już nie wiedzieli.

Violetta: Koncert

źródło

Film uwiecznia europejską trasę koncertową Violetty, czyli tytułowej bohaterki serialu Disney Channel. Koncert został nakręcony w Mediolanie, a udział wzięło w nim 12 aktorów. Wykonali oni największe serialowe hity, od En mi Mundo po V-lovers Nuestro Camino.

Violetta to dobra okazja dla dziecięcych fanek popularnej disneyowskiej bohaterki na zapoznanie się z jej największymi hitami na wielkim ekranie. Można będzie także zajrzeć za kulisy produkcji i sprawdzić, ile emocji kryje się za przygotowaniem trasy koncertowej.

Share: