W tym tygodniu najgorętszą propozycją dla kinomanów będzie z pewnością Jack Strong - fabularyzowana historia najsłynniejszego polskiego szpiega w reżyserii Władysława Pasikowskiego i z główną rolą Marcina Dorocińskiego jest po prostu skazana na sukces (czego dowodzi rewelacyjny wynik frekwencyjny). Dla fanów amerykańskiego kina pozostał najnowszy RoboCop i komediowy Wykapany ojciec; na miłośników artystycznych wrażeń czekają Wielkie piękno, Matterhorn oraz Goltzius and the Pelican Company. Wszyscy natomiast mogą wybrać się na animację dziejącą się w świecie klocków Lego LEGO® PRZYGODA.
Jack Strong
 |
| źródło |
Film sensacyjny opowiadający prawdziwą historię pułkownika Ryszarda Kuklińskiego – człowieka, który - tkwiąc w środku systemu - podejmuje współpracę z CIA i staje się kluczowym (choć niewidocznym) aktorem czasu zimnej wojny.
Władysław Pasikowski powrócił z impetem do polskiego kina. W zeszłorocznym Pokłosiu podjął temat masakry Żydów dokonanej przez Polaków w Jedwabnem, czym wywołał sporą burzę w polskim światku show-biznesowym. Pasikowski nie przestraszył się szalonej krytyki - i w swoim następnym filmie wziął na warsztat kolejną kontrowersyjną historię, tym razem życie słynnego polskiego szpiega Ryszarda Kuklińskiego.
Pasikowskiego można krytykować za wiele czynności, ale nie można odmówić mu rzemieślniczej sprawności. Od strony wizualnej jego dzieło spełnia się bardzo dobrze, zdjęcia i montaż stoją na wysokim poziomie. Film trzyma tempo, starając się być polską odpowiedzią na słynne amerykańskie produkcje szpiegowskie. Nie jest to oczywiście żadna nowość u Pasikowskiego – w końcu większość jego obrazów czerpie pełnymi garściami z kanonów i fabularnej estetyki kina hollywoodzkiego. Tym razem również udało mu się zaciekawić widza.
Władysław Pasikowski powrócił z impetem do polskiego kina. W zeszłorocznym Pokłosiu podjął temat masakry Żydów dokonanej przez Polaków w Jedwabnem, czym wywołał sporą burzę w polskim światku show-biznesowym. Pasikowski nie przestraszył się szalonej krytyki - i w swoim następnym filmie wziął na warsztat kolejną kontrowersyjną historię, tym razem życie słynnego polskiego szpiega Ryszarda Kuklińskiego.
Pasikowskiego można krytykować za wiele czynności, ale nie można odmówić mu rzemieślniczej sprawności. Od strony wizualnej jego dzieło spełnia się bardzo dobrze, zdjęcia i montaż stoją na wysokim poziomie. Film trzyma tempo, starając się być polską odpowiedzią na słynne amerykańskie produkcje szpiegowskie. Nie jest to oczywiście żadna nowość u Pasikowskiego – w końcu większość jego obrazów czerpie pełnymi garściami z kanonów i fabularnej estetyki kina hollywoodzkiego. Tym razem również udało mu się zaciekawić widza.
 |
| źródło |
Rok 2028. Alex Murphy, kochający mąż, wzorowy ojciec i doskonały policjant, daje z siebie wszystko, aby powstrzymać falę przestępstw w Detroit. Gdy zostaje ciężko ranny na służbie, międzynarodowa korporacja OmniCorp dostrzega szansę, by urzeczywistnić plany stworzenia hybrydy maszyny i człowieka – policyjnego cyborga. Potentaci nie wiedzą jednak, że w maszynie bezgranicznie oddanej służbie sprawiedliwości może wciąż kryć się prawdziwy człowiek.
RoboCop z 1987 roku to filmowa klasyka posiadająca wielu zagorzałych fanów. Produkcja remake'u budziła więc sporo mających podstawy niepokojów. Przede wszystkim narzekano na PG-13, czyli maksymalne wygładzenie filmu, tak aby mógł być oglądalny dla nastoletnich widzów. To spory zarzut, gdyż o sile oryginału stanowiła bezkompromisowość podsycana surowością zastosowanych środków i niskim budżetem. Miłośnicy filmu Verhovena na pewno wyjdą z kina zawiedzeni, narzekając później na współczesną hollywoodzką maszynkę przerabiającą kultowe obrazy na niestrawne gnioty. Inni, mający nieco bardziej obiektywny osąd, zauważą, że film brazylijskiego twórcy Joségo Padilhy nie jest wcale produkcją złą. Wręcz przeciwnie, to całkiem ciekawe, trzymające w napięciu kino. Wprawdzie nie tak świeże jak pierwowzór (który nie był także bez wad, o czym niektórzy zwykli zapominać), ale wciąż interesujące i zapewniające przyzwoitą dawkę akcji.
RoboCop z 1987 roku to filmowa klasyka posiadająca wielu zagorzałych fanów. Produkcja remake'u budziła więc sporo mających podstawy niepokojów. Przede wszystkim narzekano na PG-13, czyli maksymalne wygładzenie filmu, tak aby mógł być oglądalny dla nastoletnich widzów. To spory zarzut, gdyż o sile oryginału stanowiła bezkompromisowość podsycana surowością zastosowanych środków i niskim budżetem. Miłośnicy filmu Verhovena na pewno wyjdą z kina zawiedzeni, narzekając później na współczesną hollywoodzką maszynkę przerabiającą kultowe obrazy na niestrawne gnioty. Inni, mający nieco bardziej obiektywny osąd, zauważą, że film brazylijskiego twórcy Joségo Padilhy nie jest wcale produkcją złą. Wręcz przeciwnie, to całkiem ciekawe, trzymające w napięciu kino. Wprawdzie nie tak świeże jak pierwowzór (który nie był także bez wad, o czym niektórzy zwykli zapominać), ale wciąż interesujące i zapewniające przyzwoitą dawkę akcji.
 |
| źródło |
Jep Gamberdella – przystojny, czarujący mężczyzna – pomimo pierwszych oznak starzenia się w pełni korzysta z miejskiego życia. Chodzi na szykowne kolacje i przyjęcia, na których jego bystry dowcip i przyjemne towarzystwo są zawsze mile widziane. Na tarasie jego rzymskiego apartamentu z widokiem na Koloseum wydaje przyjęcia, na których ludzka aparatura rozbierana jest do naga i gdzie rozgrywana jest komedia nicości.
Po krótkim romansie z kinem amerykańskim, którego owocem był przyjęty z mieszanymi uczuciami przez widzów i znacznie korzystniej przez krytyków film Wszystkie odloty Cheyenne’a, Paolo Sorrentino powrócił do rodzinnej Italii. Tym razem niemal wszyscy są zgodni – Wielkie piękno jest jednym z najlepszym obrazów minionego roku. Włoski twórca dzięki zastosowaniu karykaturalnych środków stylistycznych idealnie przedstawił kryzys świata głównego bohatera, sztuczność i pychę elity, do której przynależy. Niezwykle ciekawy obraz Rzymu, miasta przeżartego zakłamaniem, które wydaje się jeszcze bardziej upadłe niż za czasów ostatnich cesarzy. Klasę filmu doceniono, przyznając mu nagrodę za najlepszy europejski film, a przede wszystkim, Oscara dla produkcji obcojęzycznej.
Po krótkim romansie z kinem amerykańskim, którego owocem był przyjęty z mieszanymi uczuciami przez widzów i znacznie korzystniej przez krytyków film Wszystkie odloty Cheyenne’a, Paolo Sorrentino powrócił do rodzinnej Italii. Tym razem niemal wszyscy są zgodni – Wielkie piękno jest jednym z najlepszym obrazów minionego roku. Włoski twórca dzięki zastosowaniu karykaturalnych środków stylistycznych idealnie przedstawił kryzys świata głównego bohatera, sztuczność i pychę elity, do której przynależy. Niezwykle ciekawy obraz Rzymu, miasta przeżartego zakłamaniem, które wydaje się jeszcze bardziej upadłe niż za czasów ostatnich cesarzy. Klasę filmu doceniono, przyznając mu nagrodę za najlepszy europejski film, a przede wszystkim, Oscara dla produkcji obcojęzycznej.
 |
| źródło |
Historia Emmeta, zwyczajnej, nie wychylającej się i zupełnie przeciętnej minifigurki LEGO, którą przypadkowo wzięto za bardzo niezwykłą postać stanowiącą klucz do ocalenia całego świata. W ten sposób Emmet dołącza do niesamowitej drużyny, która ma do wykonania pełną przygód i niebezpieczeństw misję powstrzymania złowrogiego tyrana – misję, do której Emmet jest kompletnie nieprzygotowany.
Któż z nas nie bawił się w dzieciństwie klockami słynnej duńskiej firmy? Ci, którzy nadal czynią to ochoczo, seans z Lego® Przygoda mają na liście najpilniejszych spraw już od dawna. Film twórców Klopsików i innych zjawisk pogodowych to znakomita animacja, która zadowoli dosłownie wszystkich, małych i dużych, fanów Lego oraz tych, którzy woleli bawić się lalkami Barbie albo żołnierzykami. Ci pierwsi odnajdą w nich całą galerię barwnych postaci, które zjadają na śniadanie bohaterów innych animacji. Dla drugich będzie to nostalgiczna podróż do czasów wczesnej młodości i doskonała zabawa w odnajdywanie wśród gąszczu postaci ulubionych zabawek. Film pełen jest popkulturowych smaczków i pomysłowych zabiegów (odgłosy dzieci naśladujące ruch motoryzacyjny jako tło!), które będziecie odkrywać z prawdziwą frajdą.
Film stał się ogromnym sukcesem finansowym zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Polsce. Pewne jest już, że będzie to pierwszy film tego roku, który zarobi 100 milionów dolarów. Szefowie Warner Bros podjęli już decyzję o kontynuacji, którą ujrzymy za dwa lata.
Któż z nas nie bawił się w dzieciństwie klockami słynnej duńskiej firmy? Ci, którzy nadal czynią to ochoczo, seans z Lego® Przygoda mają na liście najpilniejszych spraw już od dawna. Film twórców Klopsików i innych zjawisk pogodowych to znakomita animacja, która zadowoli dosłownie wszystkich, małych i dużych, fanów Lego oraz tych, którzy woleli bawić się lalkami Barbie albo żołnierzykami. Ci pierwsi odnajdą w nich całą galerię barwnych postaci, które zjadają na śniadanie bohaterów innych animacji. Dla drugich będzie to nostalgiczna podróż do czasów wczesnej młodości i doskonała zabawa w odnajdywanie wśród gąszczu postaci ulubionych zabawek. Film pełen jest popkulturowych smaczków i pomysłowych zabiegów (odgłosy dzieci naśladujące ruch motoryzacyjny jako tło!), które będziecie odkrywać z prawdziwą frajdą.
Film stał się ogromnym sukcesem finansowym zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Polsce. Pewne jest już, że będzie to pierwszy film tego roku, który zarobi 100 milionów dolarów. Szefowie Warner Bros podjęli już decyzję o kontynuacji, którą ujrzymy za dwa lata.
 |
| źródło |
Dave Wozniak 20 lat temu zarabiał jako dawca banku nasienia. Nie rozważał konsekwencji, liczyła się forsa. Dziś Dave niewiele się zmienił – jest beztroskim facetem, zupełnie nieprzygotowanym na wiadomość, że jest ojcem 533 dorosłych już dzieci, z których 142 złożyło pozew o ujawnienie tożsamości ojca... czyli Dave'a. W jednej chwili jego życie staje na głowie, a jedno okazuje się pewne – nigdy nie będzie mógł już narzekać na samotność...
Amerykańska komedia z Vincem Vaughnem – to mówi samo przez siebie. Ostatnie dokonania tego niegdyś popularnego aktora budziły raczej zażenowanie niż salwy śmiechu. Ten remake kanadyjskiej produkcji wypadł jednak nieco lepiej od ostatnich dokonań Vaughna. Całość jest oczywiście standardową (choć z absurdalnym pomysłem wyjściowym) produkcją, która ma nas przekonać o cudowności posiadania potomka. Lekko, dość ciekawie, bez załamywania rąk i uciekania z kinowej sali.
Amerykańska komedia z Vincem Vaughnem – to mówi samo przez siebie. Ostatnie dokonania tego niegdyś popularnego aktora budziły raczej zażenowanie niż salwy śmiechu. Ten remake kanadyjskiej produkcji wypadł jednak nieco lepiej od ostatnich dokonań Vaughna. Całość jest oczywiście standardową (choć z absurdalnym pomysłem wyjściowym) produkcją, która ma nas przekonać o cudowności posiadania potomka. Lekko, dość ciekawie, bez załamywania rąk i uciekania z kinowej sali.
Matterhorn
 |
| źródło |
Spokojny świat domu samotnego wdowca i kalwina Freda znika, gdy trafia do niego biedny wędrowiec Theo. Fred niczym dobry Samarytanin daje mu pracę w ogrodzie i przyjmuje go pod swój dach. Niesubordynowany, lekko opóźniony Theo bez skrupułów zaburza spokój domu.
Matterhorn to kolejny już reprezentant europejskiego kina niezależnego (niedawny Molier na rowerze), który za swoją siłę obiera starcie dwóch całkowicie przeciwstawnych charakterów. I tak jak w tamtej francuskiej produkcji, spotkanie to wypada całkiem udanie. Głównie za sprawą bardzo dobrej gry aktorskiej mężczyzn, której udało się nie popaść w karykaturę i zbanalizowanie, jakiego można się obawiać po takim temacie.
Matterhorn to kolejny już reprezentant europejskiego kina niezależnego (niedawny Molier na rowerze), który za swoją siłę obiera starcie dwóch całkowicie przeciwstawnych charakterów. I tak jak w tamtej francuskiej produkcji, spotkanie to wypada całkiem udanie. Głównie za sprawą bardzo dobrej gry aktorskiej mężczyzn, której udało się nie popaść w karykaturę i zbanalizowanie, jakiego można się obawiać po takim temacie.
Goltzius and the Pelican Company
 |
| źródło |
Goltzius… przemknął przez polskie kina zupełnie niezauważony. To z jednej strony całkiem naturalne – w końcu to film bardzo offowy, pokazany na niewielkiej liczbie kopii, z drugiej strony, aż dziw, że któryś z polskich kleryków nie odsądził twórców od czci i wiary. Spojrzenie Petera Greenawaya na Biblię jest całkowicie bezkompromisowe. Pismo Święte to dla amerykańskiego twórcy nie księga pokory i oświecenia, ale spis bezeceństw, okrucieństwa i aktów odważnej erotyki. Oburzyć może przede wszystkim chrześcijan, dla reszty seans może nie wydawać się równie ciekawym doświadczeniem, tym bardziej że za kolejnymi ekscesami reżysera nie kryje się żadna głębsza treść.
Prześlij komentarz
Wiele dla nas znaczą Wasze opinie, dlatego dziękujemy za każdy zostawiony ślad i zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi przemyśleniami.