Kolorując rzeczywistość

Choć moje spotkanie z 13. Poprzeczną Małgorzaty Gutowskiej  Adamczyk było zaplanowane, nie spodziewałam się, że nastąpi tak szybko. Któregoś dnia, ni stąd, ni zowąd, na bibliotecznym stole pojawił się bowiem cały stos jej egzemplarzy. Nie mogłam nie skorzystać. I choć o książce wiele czytałam, spodziewałam się po niej czegoś innego. Już po pierwszych stronach nieźle się zdziwiłam.

Mamy trzy wyraziście zarysowane postacie: żarówiastą Klaudię, ciepłą Zuzię i odzianą w czerń Agatę. Są one niemal całkowicie od siebie różne i zupełnie inaczej postrzegają świat. Ta pierwsza jest zapaloną imprezowiczką mającą małe kłopoty z prawem, druga to wzorowa córka żyjąca według cudzych nakazów i zakazów, a trzecia widzi świat tylko w ciemnych barwach i ciągle myśli o śmierci. A jednak mimo tak wielu różnic, jest też sporo rzeczy, które je łączy, a o których nie mają pojęcia.

Podoba mi się ukazanie tego, jak duży wpływ na nasze życie może mieć zwykły przypadek, losowe wydarzenie. Bo to właśnie przypadek sprawia, że trzy światy się zderzą, ktoś się komuś przyśni, a martwy palec się poruszy. Autorka zawarła w swoim debiucie największe i może trochę rzadkie problemy współczesnej młodzieży i dała nadzieję, a niekiedy i sposoby na ich rozwiązanie. Tym, co mi się nie podobało, jest wiek bohaterów. Zachowywali się jak szesnasto-, siedemnastolatkowie, a nie dwa, trzy lata młodsi. Autorka chyba chciała w ten sposób zachęcić czytelników bliżej czternastu lat do czytania, a może i ustalić docelową grupę odbiorców. To niestety sprawia, że postacie są nie do końca naturalne i autentyczne.

Książka porusza problemy braku zrozumienia, potrzeby buntu, przyjaźni, zauroczenia, a nawet choroby i seksu. Autorka poucza i pokazuje, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. Powieść ma specyficzny klimat i na pewno nie każdy ją zrozumie i doceni. Ja jednak czytałam z przyjemnością i mimo podziału na trzy perspektywy, nie mogłam się od niej oderwać. Ostatni rozdział dostarczył mi zastrzyku pozytywnej energii. 13. Poprzeczną naprawdę warto przeczytać. Polecam ją szczególnie nastolatkom, którzy trochę się pogubili. Może książka pomoże im się odnaleźć?

Share: