Napędzani adrenaliną

źródło

Fani Formuły 1 nie są zbyt rozpieszczani przez twórców kina. Sport ten nie cieszy się zbyt dużą estymą w USA, a wielkie hollywoodzkie wytwórnie wolą bardziej przystępne i efektowniejsze samochody, czego dowodzi dochodowość serii Szybcy i wściekli. Faktu nie polepsza obecny stan Formuły – monotonia ciągłego jeżdżenia w kółko i ograniczenie ryzyka do minimum sprawiają, że na ich transmisjach można dosłownie umrzeć w nudów. Żeby więc wycisnąć z tego tematu emocjonujący i pełnokrwisty film, Wyścig musiał cofnąć się w czasie.

Lata 70. Niki Lauda i James Hunt poznają się w Formule 3 i, łagodnie mówiąc, nie pałają do siebie sympatią. Lauda to sztywny perfekcjonista, który z konsekwentną logiką dąży do zwycięstwa; Hunt to z kolei rzucający żartami na prawo i lewo playboy. Ich rywalizacja zaostrza się jeszcze bardziej, kiedy obaj trafiają do pierwszej ligi i walczą o zdobycie trofeum mistrzostw świata.

Pasjonująca rywalizacja Hunta i Laudy to gotowy materiał na emocjonujący obraz. Ron Howard raz jeszcze udowadnia, że nie bez przyczyny mówi się o nim jak o jednym z najsolidniejszych rzemieślników Fabryki Snów. To, co nie mogło zostać zepsute, nie zostało; co musiało wypaść wspaniale, wypadło. Reżyser idealnie wyważył akcenty, dzięki czemu w jego filmie nie istnieje przesada – życie prywatne, rodzinne i sportowe otrzymuje dokładnie tyle czasu, ile powinno. Sceny wyścigów zostały wspaniale nakręcone, przywołują dreszczyk emocji i, przez lwią część czasu, nie widać jak bardzo tani to film.

źródło

Ogląda się ten obraz z niebywałą przyjemnością przede wszystkim dzięki aktorom, którzy tchnęli ducha w odgrywane postacie. Łączenie i stykanie dwóch przeciwieństw to samograj, nie bez przyczyny wyostrzono charaktery obu kierowców (w rzeczywistości Lauda i Hunt nie różnili się aż tak diametralnie). Każda ich wspólna scena iskrzy się od emocji, tarcia i niesnaski tylko podkręcają atmosferę. Daniel Brühl po raz kolejny udowadnia, jak bardzo niedocenianym aktorem jest. Nie tylko mistrzowsko skopiował charakterystyczną mimikę i gesty realnego Nikiego, ale także sprawił, że jego bohaterowi, mniej swobodnemu i rześkiemu, kibicuje się z nieukrywaną sympatią. Chris Hemsworth z kolei gra kolejną wariację na temat Thora. Idealnie sprawdza się jako zmieniający kobiety jak rękawiczki przystojniak, ale udaje mu się nadać swojej postaci pewien nerwowy rys, co uwidacznia się w motywie nadpobudliwego zapalania zapalniczki. Olivia Wilde i Alexandra Maria Lara wykorzystują swoje role pięknych dodatków do ekranu w 200%. Obie panie ogląda się z wielką przyjemnością; podczas seansu nie wiemy tylko, którą darzyć większą miłością.

To, co nadaje rywalizacji Hunta i Laudy szczególny rys, to powtarzane od czasu do czasu zbliżenie śmierci. Biorąc udział w kolejnych wyścigach, kierowcy są w pełni świadomi, że następną podróż mogą odbyć w trumnie. Żeby wyruszać regularnie z dwudziestoprocentowym ryzykiem śmierci (jak nielogicznie powtarza w filmie Lauda), trzeba być ryzykantem, mającym w sobie iskrę szaleństwa. To zbliża rajdowców i pozwala zacementować ich niełatwą przyjaźń.

źródło

Howard wykazał się tak wielkim profesjonalizmem, iż trudno mu cokolwiek zarzucić. Jego film może i został nakręcony nieco od linijki, widać w nim tylko solidność, jednak jest to solidność najwyższej próby. Reżyser wycisnął z tematu 100% i stworzył jeden z najbardziej ekscytujących filmów poprzedniego roku. Nie tyle dzięki swoim niebywałym umiejętnościom, ale dlatego, że to pasjonująca rywalizacja była.

Share: