 |
| źródło |
Urodzona w 1884 roku w Warszawie. Jej rodzicami byli Ana Sfrankova oraz Wacław Nałkowski. Ojciec, znany geograf, poważany wśród lokalnej inteligencji. Poza geografią zajmował się również pisaniem tekstów publicystycznych dotyczących literatury. To właśnie za sprawą ojca Nałkowska jako młoda dziewczyna nabierała określonych cech charakteru oraz kształtowała swoje poglądy, jak i spojrzenie na pewne sprawy dotyczące tajników ludzkiej psychiki. Nałkowska odznaczała się bardzo silną osobowością, która nie godziła się z panującymi niesprawiedliwościami społecznymi. Zagorzale walczyła o równouprawnienie kobiet.
Naukę oraz wszelkie pobierane lekcje zawdzięczała rodzicom, którzy dołożyli wszelkich starań, by Zofia uzyskała jak największą wiedzę. Uczęszczała również na wykłady Uniwersytetu Latającego.
Nałkowska w roku 1904 wychodzi pierwszy raz za mąż, jej wybrankiem jest Leon Rygiel; w tym samym roku publikuje swoją pierwszą powieść Lodowe pola. Niestety związek Zofii oraz Leona kończy się rozstaniem w 1909 roku. Kiedy wybucha I wojna światowa, Nałkowska nawiązuje znajomości z kręgiem skupionym na Józefie Piłsudskim, i to właśnie dzięki tym spotkaniom poznaje Jana Gorzechowskiego, z którym pobiera się w roku 1922. Podejmuje pracę w Biurze Propagandy Zagranicznej na stanowisku kierownika sekcji literackiej. Wraz ze wzrastającą liczbą publikowanych powieści zyskuje mocniejszą pozycję w środowisku literackim. Jako jedyna kobieta zostaje przyjęta do Polskiej Akademii Literatury. W roku 1935 ukazuje się jej najpopularniejsza powieść – Granica.
Podczas wojny pisarka mieszka w okupowanej stolicy, zajmując się sprzedawaniem tytoniu. Aktywnie działa w podziemiu literackim, a w roku 1945 przyjmuje mandat Krajowej Rady Narodowej, po czym uczestniczy w Pracach Sejmu Ustawodawczego.
 |
| źródło |
Dzięki powiązaniom z panującymi władzami wchodzi w skład Międzynarodowej Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce.
Następstwem wstrząsających informacji, a dokładniej efektem pracy jest zbiór literackich reportaży zatytułowanych Medaliony.
Powojenna twórczość autorki odbiega od problematyki obyczajowo-psychologicznej. Jeszcze w roku 1948 ukazuje się powieść Węzły życia dotycząca schyłku II Rzeczypospolitej. Jednak pod wpływem wstrząsu związanego z pracą w głównej komisji przechodzi całkowite przeobrażenie. Wydając wspomniane wcześniej Medaliony, ukazujące obraz nazistowskich zbrodni. Publikacja ta wpisuje się w ówczesną dyskusję nawiązującą do roli literatury po wojnie.
Jednak na wielkość autorki oraz ujawnienie jej talentu literackiego uważa się okres międzywojnia.
Autorka wchodzi w klimatyczne dwudziestolecie zbiorem Charaktery.
Lata trzydzieste przynoszą Nałkowskiej prawdziwe sukcesy literackie, czyli powieści nawiązujące do
nurtu realizmu psychologicznego.
Zofia Nałkowska umiera w roku 1954 w wyniku wylewu krwi do mózgu. Pozostawiając w swoim dorobku literackim wiele wspaniałych powieści, poruszających wiele, niekiedy trudnych oraz dramatycznych, tematów. Jeszcze po śmierci autorki w roku 1970 ukazują się Dzienniki czasów wojny.
Prześlij komentarz
Wiele dla nas znaczą Wasze opinie, dlatego dziękujemy za każdy zostawiony ślad i zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi przemyśleniami.