Włoskie Fale na horyzoncie

źródło

Federico Moccia to włoski pisarz, który zdobył serca miliona czytelników swoją powieścią pt. Trzy metry nad niebem. Doczekała się ona ekranizacji i odniosła niebywały sukces. Jakiś czas temu sięgnęłam po kolejną – Wybacz, ale będę ci mówiła skarbie. Zaciekawił mnie opis fabuły, i stwierdziłam, że chętnie poznam losy bohaterów, a przede wszystkim Włochy, czyli tło całej historii. Już na wstępie pragnę powiedzieć, że tak świetnej książki chyba jeszcze nie trzymałam w rękach. Dlaczego? Przekonajcie się sami, śledząc moje wywody na jej temat.

Niki jest jedną z Fal, czyli grupy czterech przyjaciółek, które nie spuszczają z siebie oka i mówią sobie o wszystkim i o wszystkich, których napotkają na swej życiowej drodze. Dziewczęta są w klasie maturalnej, lecz to nie ostudza ich entuzjazmu i chęci poznawania świata. Czerpią z życia pełnymi garściami, nie ograniczając się. Umawiają się z chłopakami i spędzają z nimi upojne dnie i noce. Niki wydaje się jeszcze bardziej szalona, gdy pewnego dnia przeżywa wypadek samochodowy, który zmienia jej życie…

To, co najbardziej urzekło mnie w tej powieści, to styl, którym posługuje się autor. Jest on tak lekki i prosty, że aż chce się czytać. Moim zdaniem książka uderza w nasze serca właśnie swoją bezpretensjonalnością. Autor skupił się nad treścią, nie wywyższał się stosowaniem niezwykle elokwentnych wyrażeń, które rzuciłyby czytelnika na kolana. Ale zrobił coś znacznie lepszego i cenniejszego we współczesnej literaturze. W zwykłą powieść młodzieżową wplótł cytaty, które świadczą nie tylko o jego inteligencji, ale przede wszystkim o niezwykłej umiejętności tworzenia. Język jest więc przystępny dla czytelnika, a zarazem bogaty w ciekawe sentencje, które stanowią integralną część fabuły umiejętnie skonstruowanej przez samego Federico Moccię.

Bardzo często zdarza się, że w powieści pojawiają się bohaterowie wspomniani jedynie z imienia, którzy po prostu są, ale niczego szczególnego w książkę nie wnoszą. W przypadku Wybacz, ale będę ci mówiła skarbie jest inaczej. Autor wyszedł z założenia, że jak już kreować postacie, to do samego końca. I jego zabieg został przeze mnie doceniony. W powieści nie istnieje osoba, która nie ma wpływu na wydarzenia głównych bohaterów, którymi niewątpliwie są Alex i Niki, bo to wokół nich kręci się cała akcja. Dzięki postaciom książka ożywa, tak że czytelnik nie jest w stanie odłożyć jej ani na moment – działa tu tak słynne jeszcze jeden rozdział, i w rezultacie po tym stwierdzeniu książkę można odłożyć, ale na półkę, do kolekcji przeczytanych.

Świat przedstawiony w utworze został skonstruowany bardzo ciekawie. Autor mianem miejsca akcji opatrzył Włochy, które przecież tak dobrze zna. To kolejny plus. Po co opisywać na siłę coś, czego się nie zna, a co jest obecne jedynie w naszej wyobraźni?


Wizerunek okładki tylko utwierdza nas w przekonaniu, że już z pierwszą stroną przeniesiemy się do świata szaleństwa odnoszącego się do wciąż aktualnego carpe diem.

Czas na minus – w końcu każda książka posiada mniejsze lub większe wady, nie ma dzieł idealnych, tak samo jak nie ma na świecie aniołów, tylko ludzie posiadający i dobre, i złe cechy. Podstawowym niedociągnięciem jest główny temat rozmów Fal, czyli wszechobecny seks. Zaryzykuję stwierdzenie, że nie ma w książce rozdziału, w którym nie wspomniano o seksie – choćby nie wprost. Ale jest też druga strona medalu – autor, poruszając głosami bohaterów ten temat, obala mit tzw. tabu i czyni z niego coś zwyczajnego, ludzkiego.

Wielu czytelników skreśla pozycje Federico Moccii, twierdząc, że są zbyt infantylne jak na książki młodzieżowe. Nic bardziej mylnego. Nie ganię takich osób – o gustach się nie dyskutuje, ale uważam, że nie należy odrzucać powieści bez ich przeanalizowania. Infantylne byłoby to, gdyby dziewczyny rozmawiały o lalkach, mało tego – gdyby w wieku 18 lat się nimi bawiły! Tymczasem rozmawiają o życiu, o chłopakach, o własnych problemach i marzeniach. Tak właśnie zachowują się przyjaciółki – mówią o wszystkim, nie martwiąc się o to, że któraś z nich nie dochowa tajemnic. Fale = współczesne przyjaciółki, od których dziewczyny powinny uczyć się, czym tak naprawdę jest przyjaźń i na czym polega; że nie jest to tylko słowo, które można wypowiedzieć, ale przede wszystkim słowo, które można, a nawet trzeba, należy zastosować we własnym życiu. Przyjaciele są jak spokojna wyspa, z dala od gwałtownych prądów… A miłość nie jest jak rachunek, który trzeba uregulować, nie daje niczego na kredyt i nie chce słyszeć o rabatach.

Wybacz, ale będę ci mówiła skarbie to trzy w jednym: życie, przyjaźń, miłość. Najważniejsze wartości, które należy zachować, żeby na łożu śmierci powiedzieć sobie: czuję się spełniony/a i mogę odejść, nie martwiąc się o nic.

Szczerze polecam tę książkę przede wszystkim dziewczynom, co nie oznacza, że chłopacy nie mogą po nią sięgnąć. Nie ma ograniczeń. Idealna lektura na odprężenie – lekka, przyjemna i napawająca optymizmem. Nie przekreślajmy pozycji Federico Moccii ot tak, po prostu. Zapewniam was, że może to być decyzja, której będziecie żałować…


Z niecierpliwością czekam na tę chwilę, kiedy w mojej skrzynce pocztowej ujrzę drugą część owej powieści – Wybacz, ale chcę się z tobą ożenić.

źródło

Share: