 |
| źródło |
Lepiej podróżować z nadzieją niż przybyć do celu.
Robert Louis Stevenson
Dzisiaj ostatni artykuł, w którym obowiązuje motyw podróży. W obliczu tego wszystkiego, co obserwujemy za oknem, tego, co nas spotyka i co musimy przeżywać każdego kolejnego dnia, niewiele jest chyba słów, jakie mogłabym jeszcze napisać. Wędrówka ma to do siebie, że dla każdego z nas oznacza zupełnie coś innego. Ile istot na świecie, tyle o niej wyobrażeń. Stąd tak wiele różnorodnych obrazów, jakie zostały przedstawione w poezji. Z niektórymi udało nam się już zapoznać, kolejne będziemy mieli przyjemność przeczytać dziś. Należy jednak pamiętać, że kilka utworów – choć bardzo znaczących – jest tylko kroplą w ogromnym morzu poezji.
Pozwolę sobie dzisiaj przytoczyć znane wielu osobom wiersze, rzec można nawet, że klasyczne. Przykre bywa, że tak ciekawe dzieła przestają poruszać emocje, ponieważ wielu kojarzą się tylko z egzaminami gimnazjalnymi lub maturalnymi. Jeśli jednak poświęcimy im chwilę, pozwolimy sobie na wyciszenie i przeczytamy je z otwartym umysłem, bez komisyjnych ograniczeń, to na pewno nie pozostaniemy wobec nich obojętni.
Artur Rimbaud - Statek pijany
Nurtem rzek obojętnych płynąc w ujścia stronę,
Nie czułem już nad sobą władzy holowników:
Do pstrych słupów przybiły ich Skóry Czerwone
I obnażonych wzięły na cel wśród okrzyków.
Nie dbałem o załogę, ładunek i trasy,
Ja - tragarz zbóż flamandzkich, angielskiej tkaniny.
 |
| źródło |
Kazałem rzekom nieść się nad morskie głębiny.
Do wściekłego chlupotu przypływów, odpływów,
Ostatniej zimy, głuchszy od mózgów dziecięcych,
Biegłem! Z odcumowanych przybrzeżnych masywów
Żaden nie widział większych triumfów fal tysięcy.
W błogosławieństwie burz na morzu się ocknąłem
Dziesięć nocy jak korek tańczyłem na fali
Którą zowią odwiecznym ludzkich ofiar kołem,
I nie dbałem, czy głupia latarnia się pali!
Słodsza niż miazga cierpkich jabłek dla dzieci,
Zielona woda weszła w jodłową łupinę,
Niebieskie plamy wina, wymioty i sieci
Zmyła, ster i kotwicę unosząc w głębinę.
Odtąd mnie obmywały Morza poematy,
Nasyconego w gwiazdy, mlecznie spienionego,
Pożerałem lazury, gdzie szczątki fregaty
Wabią czasem topielca rozmyślającego.
Gdzie nagle barwią szafir zwidów mętne wiry
I rytmy wolno pełzną pod słońca promienie,
Mocniejsze niż alkohol i większe nad liry,
Fermentują gorzkie miłości czerwienie!
 |
| źródło |
Wiry powietrzne, prądów nurt, fale kipieli
Świt nad tym wzlatujący lotem gołębicy,
Widziałem to, co ludzie widzieć pragnęli!
Widziałem słońce nisko, w plamach zgróz mistycznych,
Oświetlające fioletu długimi skrzepami,
Podobne do aktorów w sztukach praantycznych,
Fale kryjące drżenia swe za zasłonami!
Marzyłem noc zieloną, wokół śniegów lśnienie,
Na oczy mórz wschodzące pocałunki rzewne,
Soków niesamowite, miarowe krążenie,
Żółtosinych fosforów przebudzenia śpiewne!
Miesiącami śledziłem podobną do krowy
Nerwowej, martwą falę bijącą o skały,
Nie marząc, że stóp Marii poblask księżycowy
Może łeb Oceanom zetrzeć zadyszałym!
Potrącałem, czy wiecie?- Florydy nietknięte,
Gdzie mieszają się kwiaty z lampartów oczami
Na ludzkiej skórze. Tęcze kierują napięte,
Pod horyzontem morza, modrymi trzodami!
Widziałem wielkie bagna, sieci w wód zastoju,
Gdzie cielsko Lewiatana pośród trzcin osiadło,
Zapadanie się wody w momentach spokoju,
Odległość od otchłani w katarakty padłą!
Lodowce, srebrne słońca, blask fali perłowej,
Ohydne wraki na dnie brunatnej zatoki,
Gdzie żarte przez robactwo węże kolorowe
Spadają z drzew ugiętych od czarnej posoki.
Chciałbym dzieciom pokazać kiedyś te dorady
Fal modrych, ryby złote, ryby śpiewające.
Kwietna piana huśtała mego dryfu ślady,
Uskrzydlały mnie czasem wiatry sprzyjające.
 |
| źródło |
Gdy zmęczyłem się stref i biegunów zmianami,
Me kołysanie morze koiło płaczące,
Kwiaty cienia mi niosło z żółtymi ssawkami
I przyjmowałem je jak kobiety klęczące...
Jak wyspa na swych brzegach gościłem odchody
I kłótnie ptaków gwarnych o jasnych źrenicach
I żeglowałem, gdy przez me więzy do wody
Na odpoczynek nowa zeszła topielica...
Otóż ja, wepchnięty pod zatok szczecinę,
Miotany przez huragan w etery bez ptaków,
Ja, w którego pijaną od wody łupinę
Nie wejdzie Monitora moc i Hanzy haków;
Wolny, dymiący, strojny w opary fioletów,
Ja, co przebiłem nieba czerwonego mury,
Które kryje słodycze dla dobrych poetów,
Niesie światła liszaje i w skrzepach lazury,
Ja, co w skrach elektrycznych biegłem oszalały,
Koników morskich czarne prowadząc zastępy,
Kiedy lipce ciosami swych kijów strącały
Ultramaryny niebios w ogniste rozstępy;
Ja, co drżałem słyszawszy o sto mil odległy
Ryk Behemotów w rui i wielkich Maelstromów,
Niebieskiego bezruchu przędziwa tkacz biegły,
Ja tęsknię dziś do starych europejskich domów!
Archipelagi gwiezdne widziałem i kraje,
Których nieba są zawsze otwarte dla gości:
- Czy w bezdennych śpią nocach twe wygnane zgraje
Milionie złotych ptaków, o siło przyszłości?
Lecz za dużo płakałem, smutne są jutrzenki,
Okrutny każdy księżyc, w gorzkim słońcu płonę:
Cierpka miłość mi tchnęła bierności udręki.
O, niechaj kil mój pęknie! Niech w morzu zatonę!
Jeśli chcę jakiej wody w Europie, to chłodnej
Czarnej kałuży leśnej, gdzie pełne prostoty
I smutku dziecko schyla się nocy pogodnej
I puszcza łódkę kruchą jak majowy motyl.
Skąpany w waszej tęsknocie nie mogę, o fale,
Doścignąć już tragarzy bawełnianych plonów,
Ani kroczyć w płomieniach, w chorągwianej chwale,
Ani płynąć pod strasznym spojrzeniem pontonów.
tł. Maciej Chrapkiewicz
Leopold Staff - Odys
 |
| źródło |
Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste
Lecz i manowce wszędy.
O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało.
Zostanie kamień z napisem:
Tu leży taki i taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki.
Mogłabym podsumować nasze miesięczne spotkanie z motywem poezji w wylewny i melancholijny sposób. Nie stanowi dla mnie problemu rozczulanie się i zadawanie egzystencjalnych pytań. Postanowiłam jednak, że skoro już rozpoczęłam dzisiejszy artykuł od cytatu, to mogę również pozwolić sobie na takie samo podsumowanie całości.
Choćbyśmy cały świat przemierzyli w poszukiwaniu Piękna, nie znajdziemy go nigdzie, jeśli nie nosimy go w sobie.
Ralph Waldo Emerson
Dlatego czytajmy poezję! Ona uwrażliwi nawet najbardziej zgorzkniałą duszę.
Świetny artykuł :) Nie jestem znawczynią poezji, dlatego lubię, gdy ktoś mi ją przybliży. Podoba mi się zakończenie cytatem ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
Zapraszamy również do śledzenia "Poezji dla opornych" - to cykl artykułów tematycznych o interpretowaniu poezji. :)
Usuń