Chudy bunt

źródło

Odkąd tylko pamiętam mówiłam sobie, że kiedy będę nastolatką to schudnę i będę wyglądała jak top modelka. Trwało to latami, więc wyobraź sobie, ile buntu w sobie miałam, kiedy mi się to nie udało, obwiniałam za to wszystkich, nawet Boga.

Moja koleżanka od prawie roku zmaga się z bulimią. Wiedzą o tym trzy osoby, nigdy nie zwróciła się o pomoc do psychologa. Opowiada mi o tym, jak to jest walczyć z taką chorobą. 

– Jesz i masz wyrzuty sumienia, więc musisz to zwymiotować. Kiedy już się do tego przyzwyczajasz, zaczynasz jeść coraz więcej i więcej, i ciągle wymiotujesz, tak naprawdę tracąc kontrolę. 

Temat zaburzeń odżywiania wcale nie jest mi obcy. Spotkałam się z wieloma osobami cierpiącymi na bulimię lub anoreksję; sama nie tak dawno byłam dość blisko tej drugiej choroby. Obie z nich, choć niewiele osób o tym wie, są przede wszystkim chorobami duszy, nie ciała, bo to tam wszystko się zaczyna. Mówiąc szczerze, osoba cierpiąca na jakiekolwiek zaburzenia odżywiania czuje się bardzo źle psychicznie, nie akceptuje siebie. Właściwie cierpiąc na coś takiego, jest się na dnie samego siebie. Czy będąc tam, można upaść jeszcze niżej?

Powiem szczerze, że gdybym ja sama w odpowiednim momencie nie trafiła do lekarza, prawdopodobnie ważyłabym teraz jakieś 30 kg przy wzroście 175 cm i byłabym zdecydowanie nieszczęśliwa. Piszę o tym, bo chcę ostrzec wszystkich – starając się mieć przesadną kontrolę nad jedzeniem, bardzo szybko ją tracimy. Chcesz wyglądać jak modelka z okładki? Nie martw się, ona też. Żyjemy w świecie, w którym wszyscy mamy wyglądać identycznie; w którym osoby na okładkach też wyglądają prawie tak samo, a uwierzcie mi, i one mają swoje mankamenty. Są szczupłe, ale mają cellulit i rozstępy, ich nos z profilu wcale nie jest taki mały, usta nie takie kształtne, biust i pupa też nie wyglądają zbyt dobrze. I czy w świecie, w którym każda modelka wygląda tak samo, nie lepiej pozostać cudownie nieidealnym sobą?

źródło

Share: