Błądzę, lecz wierzę – motyw nadziei cz. II

źródło

Nadzieja towarzyszy nam przez całe życie. To coś niezaprzeczalnego i nawet nie chcę z tym stwierdzeniem dyskutować. Zastanawia mnie jednak, kiedy tak właściwie zdajemy sobie sprawę z jej istnienia. Czy stawiając pierwsze kroki, jako małe istoty, już mamy nadzieję, że nie upadniemy? A może po prostu wstajemy i po omacku przemy naprzód, bez względu na konsekwencje? Pierwsze przebłyski świadomej nadziei rodzą się w nas pierwszego dnia w szkole? Dużo wcześniej albo dużo później? Nie wiem. Choć bardzo chciałabym określić dzień, w którym nadzieja narodziła się w moim życiu, nie potrafię. Mogłabym próbować, ale pewnie nie miałabym racji. Nam – ludziom – pozostaje jedynie wiara, że byliśmy tacy od zawsze i wbrew wszystkim zmorom życia pozostaniemy tacy do końca. Dzisiaj poświęćmy chwilę i przyjrzyjmy się motywowi nadziei w różnych momentach ludzkiego istnienia.

Melancholijnie cofnijmy się do czasów szkolnych i poczujmy od nowa klimat tamtych dni, kiedy ważyły się losy naszego dalszego życia. A tym, którzy te doświadczenia mają jeszcze przed sobą, przybliżmy je na tyle, na ile można zrobić to słowami.

W dzisiejszym artykule przedstawiam wam wiersze, które odnalazłam w czeluściach Internetu, a które według mnie zasługują na wspomnienie w kontekście obowiązującego motywu. Niech ich autorzy będą z siebie dumni.

źródło

Znam, lubię, szanuję…

Znam, lubię, szanuję...
Ten napis na mej szkolnej ławce
Napisany był
Ktoś go napisał,
Z myślą o jedynej.
Ja to teraz czytam,
I mu odpisuje:
Znam Cię, lubię, szanuję...

Następnego dnia
Znów przy ławce siadam.
Czytam już te słowa
Piętnasty raz.
Ale obok słów tych,
Pojawiło zdanie się:
Nie znam Cię, lecz lubię,
Szanuję.

Autor: PotterRuled
źródło: http://galeria.glitery.pl/

A teraz kilka słów od człowieka, który nie jedno już przeżył.

źródło

Czy żyłeś człowieku choć raz...

Czy żyłeś człowieku choć raz jedną chwilą,

tak, aby zapomnieć tą zwykłą codzienność?

Nie myśleć o wszystkim, choć raz pić tequilę,

nie wiedzieć o świecie od świtu po ciemność.

Niedane mi było, choć raz tak dzień przeżyć,

chyba, że w młodości - ale bez tequili.

Już mi dziś nawet tak bardzo nie zależy -

młodość minęła wraz z tym cośmy cenili.

Życie dojrzałe i wartości niezmienne

przewijasz w pamięci poszukując stale

scen, które są dla nas naprawdę bezcenne,

a nuż ci się uda jakąś z nich odnaleźć...

A wiesz ty, dlaczego do wspomnień tych wracasz,

naprawdę dziś chciałbyś zagrać w takiej scenie?

A może masz tylko moralnego kaca,

to prawie wygląda jak senne marzenie.

źródło

Wiesz dobrze, nie wrócisz do czasów młodości,

za wiele się stało, minęło, zamknęło.

Nie będziesz narażał swych starych już kości,

nie zagrasz w play-back’u, życie ci przemknęło!

Ciągle zalatany bez czasu dla siebie

z jedynym widokiem na szarą codzienność,

z troską o bliskich, z myślami o chlebie

nie mogłeś narzekać wtedy na bezsenność.

Czy wszystko minęło, nic więcej nie pragniesz,

bo masz w duszy pustkę, popiół na dnie leży?

Pomyśl dłuższą chwilę, popiół nie na bagnie!

Trzeba w nim pogrzebać, błyśnie ogień świeży!

Minął czas przemyśleń, pora na działania.

Zebrać trzeba siły, nie dać się zaskoczyć

pod żadnym pozorem prawu przemijania.

Przyjąć to wyzwanie, w nowe życie wkroczyć!

Ale co mam robić? Gdy brak ci pomysłów -

oddaj się marzeniom, pamiętając przy tym

ile razy pragnąłeś, odchodząc od zmysłów,

pożyć jedną chwilą w tym życiu przeżytym.

Od Autora: Dla wszystkich, którzy skończyli pracę zawodową
i właśnie przeszli na zasłużoną emeryturę.

Autor: Luna Gaj

źródło: http://wiersze.kobieta.pl/

W czasie przygotowywania artykułów z tym motywem przerażał mnie ogrom wierszy, które mówiły o nadziei straconej. Skoro jednak poeci postanowili napisać na taki, a nie inny temat, to chyba znak, że w ich życiu nie wszystko było takie złe, a nadzieja ich jednak nie opuściła. Czy się mylę?

W następnym artykule powrócimy do pisarzy popularnych i znanych, a tymczasem zostawiam was z piosenką.

Share: