Nie taka słaba płeć

źródło

Cameron Diaz, Leslie Mann, Kate Upton, Nicki Minaj – do wyboru, do koloru. Te cztery panie spróbują nas rozśmieszyć w komedii Inna kobieta; jeśli jednak komuś żadna z tych przedstawicielek płci pięknej nie przypadnie do gustu, może obejrzeć: kolejną część przygód Człowieka-Pająka (Niesamowity Spider-Man 2), Marion Cotillard jako Polkę (Imigrantka), kino akcji z nieco mniejszym budżetem (Brick Mansions. Najlepszy z najlepszych), przyszłego arabskiego medyka (Medicus), poszukujących sensu życia Niemców (Oh, Boy!), słynną rzeźbiarkę (Camille Claudel, 1915), miłość okrutnego mafioza (Salvo. Ocalony) i małpkę kapucynkę (Amazonia. Przygody małpki Sai).

Niesamowity Spider-Man 2

źródło

Wielkimi krokami zbliża się zakończenie liceum, ale Peter Parker ma ważniejsze rzeczy na głowie. Nie potrafi sprostać obietnicy złożonej ojcu ukochanej Gwen i nadal się z nią umawia, próbując balansować pomiędzy życiem prywatnym a łapaniem złoczyńców. Wkrótce Człowiek-Pająk będzie musiał stanąć do walki z jeszcze trudniejszym przeciwnikiem – Elektro.

Restart trylogii Sama Raimiego sprzed dwóch lat wzbudził sporo dyskusji, pochwały przeplatały się z pukaniem w czoło, a fani słynnego herosa łapiącego przestępców w sieć podzielili się na pół. Druga część przygód Spider-Mana zebrała bardziej pozytywne recenzje – większość jest zgodna, że w tym przypadku sequel przeskoczył pierwowzór.

O ile w pierwszym segmencie można było mieć wątpliwości nad odpowiednim wyważeniem patosu i zabawy, tutaj Marcowi Webbowi udało się znaleźć złoty środek pomiędzy tymi czynnikami. Sceny akcji to popis choreografów i speców od efektów specjalnych, a momenty zabawne są niewymuszone i dają chwilę na odetchnięcie od bardzo dobrej pracy ekipy technicznej. Ponownie nie zawodzą aktorzy – pomiędzy Andrew Garfieldem a Emmą Stone aż iskrzy (prywatnie stanowią oni parę), Dane DeHaan udowadnia, dlaczego jest jedną z najlepszych nadziei kina, nawet Sally Field dostaje swoje pięć minut. Rozczarowuje jedynie nieco przerysowany Jamie Foxx, ale nie psuje on ogólnego pozytywnego wrażenia.

Inna kobieta

źródło

Żona i kochanka Marka Kinga odkrywają, że ten zdradza je z tą trzecią. Postanawiają połączyć swoje siły, by dać nauczkę niewiernemu mężczyźnie.

Nick Cassavetes nigdy nie należał do tych reżyserów, którzy co roku zbierają nominacje do Oscarów i aplauz krytyków. Jego filmy trafiały głównie w gusta pań, które miały wreszcie okazję wykorzystać kupioną dzień wcześniej paczkę chusteczek. Raz z lepszym (Pamiętnik), raz z gorszym (John Q) skutkiem. Niestety Inna kobieta zalicza się do tej drugiej grupy.

Oczekiwania nie były spore – powinna to być lekka, letnia komedia w sam raz na miłe spędzenie dnia. Debiutująca scenarzystka Melissa Stack miała zapewnić godziwą rozrywkę głównie dla pań. Wyszła jednak komedia nieśmieszna,  której główną atrakcją są wdzięki głównych aktorek (nie przypadek, że w obsadzie pojawiły się piosenkarka Nicki Minaj i słynna biuściasta modelka Kate Upton). Zamiast krytykować szowinistycznych facetów i ukazywać siłę tkwiącą w solidarności jajników, reżyser czyni coś całkowicie odwrotnego. Nieświadomie prezentuje puste bohaterki, które łatwo omotać, a ich intrygi wydają się głupie i nieprzemyślane.

Imigrantka

źródło

Początek lat 20. XX wieku. Dwie młode siostry – Magda i Ewa – wyruszają do Ameryki w poszukiwaniu lepszego życia. Podczas selekcji na Ellis Island chora na gruźlicę Magda zostaje zatrzymana i poddana kwarantannie. Druga z kobiet od teraz zdana jest już tylko na siebie. Szybko trafia na ulicę, gdzie jej przewodnikiem i opiekunem zostaje Bruno. Mężczyzna wciąga kobietę w brudny świat prostytucji i przestępczości.

Imigrantka w początkowej fazie produkcyjnej zapowiadała się ciekawie: znany reżyser, zdolne gwiazdy w obsadzie, premiera w konkursie głównym Cannes. Jednak już zwiastun rozwiał wszelkie wątpliwości, a kolejne miażdżące recenzje utwierdziły w przekonaniu – to jeden z najbardziej rozczarowujących filmów roku. Marion Cotillard, Joaquin Phoenix i Jeremy Renner to trójkąt, który mógłby uwieść niemal każdego kinomana, jednak w tym filmie wszyscy wypadają blado. Relacje pomiędzy nimi są nie tylko do bólu schematyczne, ale także nieznośnie kiczowate. Interesujący z punktu widzenia Polaków był pomysł na sportretowanie właśnie naszej rodaczki; szkoda, że Ewa to postać przerysowana, bez wyrazu. Nawet tak dobra aktorka jak Cotillard nie dała rady w jej wiarygodnym ukazaniu. Nie pomogło uczenie się trudnego języka polskiego, kiedy scenariusz nie pozwalał na jakiekolwiek wybicie się ponad przeciętność.

Brick Mansions. Najlepszy z najlepszych

źródło

Tajny detektyw Damien ma 24 godziny, by odszukać skradziony pocisk z głowicą nuklearną i zapobiec katastrofie. Wszelkie wskazówki prowadzą go do okrutnego handlarza narkotyków mieszkającego w odciętym od świata getcie Brick Mansions. W niebezpiecznej misji Damienowi pomaga Lino, mistrz walk ulicznych, który ma własne warunki do wyrównania.

Brick Mansions to ostatni film, w którym wystąpił zmarły w zeszłym roku Paul Walker. Nie miał wielkiego talentu ani charyzmy, dlatego, oprócz serii o szybkich i wściekłych, był skazany na tego typu produkcje. Debiut Camille Delamarrego to tańszy odpowiednik mainstreamowych akcyjniaków, ale nie należący jeszcze do kina klasy B. Mamy więc trochę walk, ale są one chaotycznie zmontowane, twardzi bohaterzy też są, problem, że istnieją tylko na papierze. Brick Mansions brakuje lekkości, tempa i jakiegokolwiek napięcia charakterystycznego dla kina akcji. Można obejrzeć, ale nie będzie to bardzo przyjemnie spędzony czas.

Medicus

źródło

XI w., Anglia. Po śmierci rodziców Rob Cole został przygarnięty przez wędrownego balwierza. Dzięki niemu nauczył się zasad rządzących światem oraz opanował podstawy wiedzy medycznej. Wędrowny lekarz dostrzega talent i młodzieńczy entuzjazm Roba, i namawia go na studia medyczne pod kierunkiem słynnego lekarza perskich królów, Ibn Siby. Cole podejmuje pełną niebezpieczeństw wyprawę do arabskiego Isfahanu.

Przenosząc na ekran słynną książkę Noaha Gordona, reżyser Philipp Stölzl nie chciał zaniedbać żadnego z jej licznych fanów. Dlatego nie uciął żadnego wątku, upychając w ciasnocie przeróżne tematy: przygodę, miłość, męską przyjaźń, islam i naukę. Powstał z tego jeden wielki miszmasz. Stölzl, próbując opowiedzieć o wszystkim, nie mówi tak naprawdę o niczym. Chcąc nie chcąc, powstał film pełen skrótów, przeskakujących nieskładnie wątków i słabo zakreślonych bohaterów, szczególnie tych drugoplanowych.

Oh, Boy!

źródło

Niko to młody berlińczyk, który porzuca właśnie studia. Spędza czas na wędrówkach po ulicach miasta, podczas których przygląda się napotkanym przechodniom, poszukując własnego miejsca w świecie.

Oh, Boy! można by potraktować jako męską odpowiedź na Frances Ha, gdyby tylko oba filmy nie powstały w tym samym roku. Debiutancki obraz Jan Ole Gerstera łączy z produkcją z Gretą Gerwig nie tylko czarno-biała taśma, ale przede wszystkim nostalgiczne spojrzenie na współczesnych młodych ludzi około trzydziestki. Stojących na rozdrożu, niepotrafiących odnaleźć swojego miejsca w tym poplątanym świecie, zdolnych, ale zbyt leniwych, żeby umiejętnie wykorzystać swój talent. To nadal spojrzenie świeże, pełne wdzięku i finezyjnego poczucia humoru. Berlin to w filmie miasto żywe, wbrew obranej stylistyce pełne kolorów i żywiołów tkwiących w sprzecznościach. Inteligentny portret niespełnionych współczesnych.

Camille Claudel, 1915

źródło

1915 r. Wysłana przez rodzinę do ośrodka psychiatrycznego rzeźbiarka Camille Claudel oczekuje na wizytę brata, Paula. Opuszczona przez krewnych, dręczona obsesjami, miota się między obłąkaniem a marazmem. Postawa brata, zachwyconego dobrocią Boga, ale niepotrafiącego dostrzec jej bólu, napawa Claudel smutkiem. Artystka spędza w szpitalu następne 30 lat, całkowicie zrywając ze sztuką.

Camille Claudel istniała naprawdę. Wrażliwa i wybitnie uzdolniona, daleko wykraczała poza swoje czasy. Skrzywdzona i osamotniona przez najbliższych, sławę i należytą część odzyskała dopiero w czasach współczesnych. Film Bruno Dumonta to przejmujące studium szaleństwa, stopniowego popadania w paranoję. Wspaniałej iskry życiowej zduszonej przez zazdrosnych, pozbawionych talentu i zrozumienia ludzi. Dumont nie zmienia swojego stylu i tka film z chłodnych obserwacji, długich sekwencji oraz statystycznych kadrów. Nieprzyzwyczajonych do stylu Francuza ten obraz zanudzi na śmierć, fani natomiast będą piać z zachwytu.

 

 

Salvo. Ocalony

źródło

Okrutny Salvo jest członkiem sycylijskiej mafii. W akcie zemsty podkrada się do domu innego mafioza i go zabija. Świadkiem mordu jest siostra ofiary – piękna, niewidoma Rita. Kiedy z nieznanych sobie pobudek Salvo porywa dziewczynę, w jego życie nieoczekiwanie wkracza miłość.

Salvo stanowi całkiem udane rozwinięcie Rity, krótkometrażowego debiutu Antonio Piazzy i Fabio Grassadoniego. To kino studyjne, które należy chłonąć, w czym pomagają wspaniałe zdjęcia. Pięknie skomponowane kadry i gra głównych aktorów, opierająca się na subtelnej mowie werbalnej, dopełniają obrazu kochanków. Scenariusz nie jest może zbyt oryginalny, ale autorzy z wyczuciem opowiadają o miłości niemożliwej i trudnej.

Amazonia. Przygody małpki Sai

źródło

Sai, wychowywana w mieście małpka kapucynka, nieoczekiwanie trafia w samo centrum amazońskiej dżungli. Zdana tylko na siebie, będzie musiała poradzić sobie z nowymi wyzwaniami: zdobyciem pożywienia, unikaniem niebezpieczeństw, koegzystencji z innymi zwierzętami. Sai odkryje wkrótce różnorodny świat przyrody, o którym dotychczas nie miała pojęcia.

Film przyrodniczy z fabułą – to widok nieczęsty. Zwierzęta nie są zbyt dobrymi aktorami, kamera ich peszy, a scenariusza trudno się nauczyć. Thierry Ragoberet podjął się tego karkołomnego zadania; już dwa lata przed rozpoczęciem zdjęć oswajał zwierzątka z filmowym sprzętem, zatrudnił profesjonalnych treserów. Efekt jest przyzwoity – Amazonia. Przygody małpki Sai to miła dla oka produkcja dla dzieci, z pięknymi plenerami i ciekawymi bohaterami.

Share: