 |
| źródło |
Czy interesowała go historia młodego akolity, dla którego te śmierci były ostatnim elementem inicjacji? Powiedzieć prawdę, że nie chodziło o niego, lecz o mnie, że darując mu życie i okłamując braci, litowałem się nad sobą, nie nad nim. Zresztą czy jakiekolwiek słowa mogą zmyć krew?
Książka stanowi opis życia zabójcy. Ciekawie? Pewnie niektórym tylko to by wystarczyło, żeby po tę pozycję sięgnąć. A jeśli dodam, że akcja Sztejera rozgrywa się w rzeczywistości po apokalipsie, lądy zmieniły swoje granice, na każdym kroku czyhają na nas dosyć niewybredne potworki, których ulubionym przysmakiem jest ludzkie ciało? Już lepiej, czyż nie?
Nie wybieram książek bez przyczyny, zwłaszcza że mam bardzo mało czasu na czytanie. W takim wypadku trzeba wybrać raz a dobrze, nie można popełnić błędu!
Po przeczytaniu stwierdziłam, że wybrałam najlepszą książkę z możliwych.
Po pierwsze: fabuła. Dobrze, muszę przyznać, że nie grzeszy wyrafinowaniem, ale jest bardzo wciągająca. Robert Foryś świetnie nakreślił własne uniwersum, w którym na każdym kroku, idąc w ślad za głównym bohaterem, doświadczymy krwawych bójek, potyczek słownych, rzeczywistości skorumpowanego świata, w którym rządzą ci, którzy posiadają dużą ilość pieniędzy i koneksji.
Opisy nie nudzą, a wartkość akcji nie pozwala oderwać wzroku od książki.
Wydarzenia, mimo że nie są zbyt oryginalne, nie nudzą czytelnika i czasem nawet dają do myślenia.
Po drugie: narracja. Dzięki narracji pierwszoosobowej mamy okazję doświadczać tego, co przeżywa Vincent Sztejer w najwyższym możliwym stopniu. Muszę przyznać, że jest to największy plus tej książki. Myśli naszego głównego bohatera, bardzo często dosyć niewybredne, dostarczają nam uciechy praktycznie w każdym napiętym momencie akcji. Nie ujmuję niczego również dialogom, są równie dobre, choć mniej zwalają z nóg.
Narracji pierwszoosobowej bardzo zabrakło mi w innych książkach Roberta Forysia. Myślę, że jest to punkt powieści, który mógłby przekonać do jej nabycia. W mniej ciekawych momentach Sztejera naprawdę umila czytanie, a tok myślenia głównego bohatera jest nieporównywalny z czymkolwiek innym!
 |
| źródło |
Po trzecie: ilustracje. Zakochałam się w nich! Dominik Broniek wykonał kawał dobrej roboty. Rzadko się zdarza, żebym z takim utęsknieniem oczekiwała kolejnego obrazka. Zazwyczaj ilustracje stanowią dla mnie jedynie przerywnik od żmudnego czytania, ale nie tutaj. Każda z nich to dzieło sztuki, dopracowane z dbaniem o najmniejsze detale. Z ciekawości przejrzałam więcej prac autorstwa tego pana i każda z nich jest naprawdę na wysokim poziomie.
Dla kogo jest ta książka? Spotkałam się z opiniami, że na pewno nie dla kobiet. Drogie Panie, oczywiście, że dla kobiet, ale tych, które lubią wartką akcję, riposty i równie cięte rany (bez pominięcia żadnego opisu, oczywiście). Jestem idealnym przykładem tego, że nawet najbardziej brutalna fantastyka może przypaść do gustu również kobiecie, więc jest to już rzecz subiektywna. W tej książce nie spotkałam się z wątkiem romansowym, więc odradzam ją ludziom, którzy takowego szukają. Może w następnych częściach... Oczywiście polecam Sztejera panom, którzy mają mocne nerwy i szukają dobrej, niewymagającej lektury.
Czuję, że się uśmiecham. [...] Umierali od kul i ostrza. Kroczyłem w ogniu i zbijałem, jakbym był samym aniołem śmierci, który zstąpił do piekieł. Zresztą tak właśnie się czułem.Temperatura powietrza rosła z każdą minutą, powietrze drżało, a huczące płomienie zagłuszały przedśmiertne krzyki. [...] Kilkanaście kroków ode mnie płonęło jezioro. [...] Nie było już na co czekać...
Najlepszym podsumowaniem mojej recenzji będzie fakt, że już zakupiłam dwie kolejne (i jak na razie jedyne wydane) części sagi o Vincencie Sztejerze i tylko czekam na chwilę czasu, by znów zanurzyć się w świecie, który pachnie krwią i strachem...
Prześlij komentarz
Wiele dla nas znaczą Wasze opinie, dlatego dziękujemy za każdy zostawiony ślad i zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi przemyśleniami.