W grudniową, cichą noc...

źródło

Nadszedł grudzień. Ziemię okrył biały puch. Dobrze, może nie wszędzie, ale teoretycznie tak to powinno wyglądać. W sklepach stoją już regały z bańkami, światełkami i łańcuchami. Czekoladowe mikołaje możemy spotkać na każdym kroku. Niebawem w oknach domów zaświecą ustrojone choinki, szał świątecznych zakupów rozkręci się na dobre. Temperatura na zewnątrz spadnie poniżej zera, ale serca… serca, mam nadzieję, pozostaną ciepłe i rozjaśnione światłem. Niezależnie od poglądów czy wiary ludzi grudzień sam w sobie jest na tyle chłodny, że nie potrzeba nam lodu w relacjach międzyludzkich. Te niech ogrzewają nas od środka i oczarują magią najdłuższej nocy w roku. A co o tym ma do powiedzenia poezja? Przeczytajcie.

Józef Czechowicz – Zima

Pada śnieg, prószy śnieg,

źródło

wszędzie go nawiało.
Dachy są już białe,
na ulicach biało.

Strojne w biel, w srebrny puch
latarnie się wdzięczą.
Dziń-dziń-dziń-dziń-dziń-dziń,
dzwonki sanek brzęczą.

Pada śnieg, prószy śnieg,
bielutki jak mleko.
W sklepach gwar, w sklepach ruch:
– Gwiazdka niedaleko!

Jeszcze dzień, jeszcze dwa,
chłopcy i dziewczynki!
Będą stać niby las
na rynku choinki.

Anna Radzikowska

* * *

Księżyc kąpie się w kałużach,

Suknie w szafach więdną,

Gwiazdy z nieba pospadały,

Zrobiło się ciemno.

Noc kapryśna i marudna

źródło

Chlipie gdzieś po kątach...

Wita się z początkiem grudnia

Zmęczona tęsknota.

Zeszłoroczna miłość jeszcze

Walczy o przetrwanie,

Szuka pogubionych wierszy

Między wspomnieniami.

Rozwiesiła mgła firanki

Pogniecione, mokre,

Tramwaj zasnął na przystanku

Wzdychając głęboko.

Księżyc kąpie się w kałużach,

Suknie w szafach więdną,

Gwiazdy z nieba pospadały,

Zrobiło się ciemno...

Dobranoc.

źródło: Poezja - Kraina Łagodności

Antoni Lenge – Poezye cz. 2 Echa zimowe

 I.

Motyli białych — kwiatów białych,
Padły na ziemię gęste roje:
W dziecinnych pląsach rozszalałych,
Złożyły senne płatki swoje.

źródło

Spuściło niebo swe muśliny,
I otuliło świat ich bielą...
Nadeszły białych snów godziny,
Pod śnieżną, ciepłą ich pościelą.

Z niebieskich wyżyn pozaświatów,
Dziewica zeszła niewidzialna:
W wieńcu srebrzystych białych kwiatów,
Spokoju wróżka tryumfalna.

I rzekła: Stańcie — płynnym zdrojom.
Spocznijcie! — rzekła kwiatom leśnym,
Uśnijcie! — rzekła pszczelnym rojom —
I polom niemym i bezkreśnym.

I szkłem osnuła wód kryształy,
Osnuła ziemię futrem puchów;
Śpi duch przyrody w bieli cały,
Lecz nie ma snu dla ludzkich duchów.


Mam nadzieję, że te bezsprzecznie piękne wiersze chociaż w małym stopniu rozjaśniły wasz dzień. Oby ten miesiąc był tak samo magiczny, jak opisują go poeci w swoich wierszach.

Share: