Z noworocznym postanowieniem poprawy

źródło

Za oknem mróz. Zima może i przyszła z lekkim opóźnieniem, ale mam wrażenie, że chyba rozgościła się na minimum następne dwa miesiące. Wszędzie chłód, ale może chociaż w sercu trochę cieplej. Wszystkim spragnionym poetyckich uniesień przedstawiam wiersze, którym nie sposób odmówić finezji. Żeby żyło się… cieplej.

Zapraszam.

Jako że styczeń jest pierwszym miesiącem nowego roku, chciałam wam przedstawić dwa utwory, opowiadające o pewnego rodzaju przełomie. Coś się skończyło i coś się zacząć musi.

Pierwszy z nich zna wielu i równie wielu lubi. Tym osobom go przypominam, a wszystkim, którzy się z nim jeszcze nie spotkali, prezentuję jego piękno. I niezmiernie cieszę się, że mogę to uczynić.

My z drugiej połowy XX wieku – Małgorzata Hillar

My z drugiej połowy XX wieku
rozbijający atomy
zdobywcy księżyca
wstydzimy się
miękkich gestów
czułych spojrzeń

źródło

ciepłych uśmiechów

Kiedy cierpimy
wykrzywiamy lekceważąco wargi

Kiedy przychodzi miłość
wzruszamy pogardliwie ramionami

Silni cyniczni
z ironicznie zmrużonymi oczami

Dopiero późną nocą
przy szczelnie zasłoniętych oknach
gryziemy z bólu ręce
umieramy z miłości



A w ten naprawdę ponury miesiąc nie mogłam się powstrzymać, żeby nie podzielić się z wami jednym z moich ulubionych wierszy. Wiem, że może nie jest on zbyt optymistyczny, ale niech ktoś spróbuje powiedzieć, że nie jest piękny.

Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej – Wisława Szymborska

A ty dokąd,

tam już tylko dym i płomień!

– Tam jest czworo cudzych dzieci,

idę po nie!

źródło

Więc, jak to,

tak odwyknąć nagle

od siebie?

od porządku dnia i nocy?

od przyszłorocznych śniegów?

od rumieńca jabłek?

od żalu za miłością,

której nigdy dosyć?

Nie żegnająca, nie żegnana

na pomoc dzieciom biegnie sama,

patrzcie, wynosi je w ramionach,

zapada w ogień po kolana,

łunę w szalonych włosach ma.

A chciała kupić

bilet,

wyjechać na krótko,

napisać list,

okno otworzyć po burzy,

wydeptać ścieżkę w lesie,

nadziwić się mrówkom,

źródło

zobaczyć jak od wiatru

jezioro się mruży.

Minuta ciszy po umarłych

czasem do późnej nocy trwa.

Jestem naocznym świadkiem

lotu chmur i ptaków,

słyszę, jak trawa rośnie

i umiem ją nazwać,

odczytałam miliony

drukowanych znaków,

wodziłam teleskopem

po dziwacznych gwiazdach,

tylko nikt mnie dotychczas

nie wzywał na pomoc

i jeśli pożałuję

liścia, sukni, wiersza – 

Tyle wiemy o sobie,

ile nas sprawdzono.

Mówię to wam

ze swego nieznanego serca.

Zostawiam was z tymi wierszami i noworocznym postanowieniem, które na siebie nałożyliście.

Share: