 |
| źródło |
Jak wielkim trzeba być pisarzem, żeby stworzyć idiotę, którego większość z nas chciałaby poznać albo przynajmniej odnaleźć współczesnego w dzisiejszym świecie?
Tytuł: Idiota
Autor: Fiodor Dostojewski
Wydawnictwo: Wydawnictwo MG
Wydawnictwo: Wydawnictwo MG
Fiodor Dostojewski to pisarz, którego twórczość z pewnością wszyscy znamy ze szkoły. Uważany jest za mistrza psychologizmu i zaliczamy go do najbardziej wybitnych prozaików świata. Książka pod tytułem Idiota zaiste wymaga od czytelnika pewnego rodzaju dojrzałości, porusza różnorodne kwestie nie zawsze wprost i przede wszystkim nie podaje mu jasnych odpowiedzi na najważniejsze pytania, ale zmusza do refleksji, często do autorefleksji.
Akcja powieści rozgrywa się w XIX wieku. Do Rosji, po wielu latach leczenia w Szwajcarii, powraca książę Myszkin – główny bohater. Jego losy splatają się z rodziną Jepanczynów, Iwołginów i wielu innych Rosjan, a nade wszystko z dwiema kobietami – Agłają Iwanowną i Nastazją Filipowną. Mamy tu do czynienia z obrazem miłości, która nie zawsze oznacza szczęście, która nie zawsze prowadzi do radosnego zakończenia, która może unicestwiać.
Główny bohater – książę Myszkin, czyli tytułowy idiota – jest odbierany przez innych jako naiwny, niezdolny do intryg, czasem ufny jak dziecko. On sam opowiada wszystkim o swojej chorobie, o atakach, o tym, że miewał "paroksyzmy", ale jak sam twierdzi, jest to już przeszłość, został wyleczony. Cechuje go także specyficzny rodzaj wrażliwości. Jego opowieści porywają czytelnika do innego świata, ma niesamowity dar krasomówstwa, charakteryzuje się zdolnością dostrzegania piękna w otaczającym świecie. Czasem ma się wrażenie, że rozumie więcej niż wszyscy inni dookoła, że dostrzega i czuje więcej. Ludzie, którzy znali Myszkina, myśleli o nim jak o naiwniaku podatnym na manewry i manipulacje. Na czytelniku zaś tytułowy bohater wywiera wrażenie prostolinijnego, dobrego człowieka, który potrafi w świecie pełnym nierówności, wrogości i namiętności trwać przy własnych poglądach, moralnych zasadach, kierować się sercem. Być może autor zdecydował się na taki, a nie inny tytuł dla podkreślenia ironii, paradoksu tego wrażenia. Prawdopodobnie Dostojewski stworzył tę postać na wzór Chrystusa (jako osoby doskonałej).
Powieść napisana jest pięknym językiem. Od pierwszych stron czytelnik tylko upewnia się, iż ma do czynienia z prawdziwie szlachetnym literackim dziełem. Zaryzykowałabym twierdzenie, że w tej książce nic nie jest przypadkowe, a wszystko dokładnie zaplanowane – dokładne opisy pobocznych bohaterów, dialogi, niesamowite monologi dotyczące poważnych kwestii, takich jak kara śmierci, piękno, chrześcijaństwo. Dostojewski w genialny sposób zarysowuje psychologiczne portrety postaci i zmusza czytelnika do refleksji.
Uważam, że ta książka wymaga pewnego rodzaju dojrzałości, ponieważ tylko przeczytanie jej w pełnym skupieniu i z uwagą umożliwia uchwycenie najważniejszych wątków i idei, które porusza autor.
Reasumując, powieść Idiota to światowe dzieło odznaczające się wyjątkowym kunsztem. Dostojewski opisał świat w taki sposób, że od pierwszych stron zabiera czytelnika na wycieczkę do Rosji. Zachwyca językiem, porusza tematyką, ciekawi swoim psychologizmem i niezwykłym portretem księcia Myszkina. Jest to książka, po którą warto sięgnąć w każdym wieku, gdyż, moim zdaniem, za każdym razem można z niej wynieść coś dla siebie, w każdym wieku coś innego, coś ważnego. Na początku napisałam, że chciałabym spotkać takiego idiotę w dzisiejszym świecie, ba, jeżeli tak wygląda idiotyzm, to chyba sama chciałabym zapaść na tę chorobę.
Akcja powieści rozgrywa się w XIX wieku. Do Rosji, po wielu latach leczenia w Szwajcarii, powraca książę Myszkin – główny bohater. Jego losy splatają się z rodziną Jepanczynów, Iwołginów i wielu innych Rosjan, a nade wszystko z dwiema kobietami – Agłają Iwanowną i Nastazją Filipowną. Mamy tu do czynienia z obrazem miłości, która nie zawsze oznacza szczęście, która nie zawsze prowadzi do radosnego zakończenia, która może unicestwiać.
Główny bohater – książę Myszkin, czyli tytułowy idiota – jest odbierany przez innych jako naiwny, niezdolny do intryg, czasem ufny jak dziecko. On sam opowiada wszystkim o swojej chorobie, o atakach, o tym, że miewał "paroksyzmy", ale jak sam twierdzi, jest to już przeszłość, został wyleczony. Cechuje go także specyficzny rodzaj wrażliwości. Jego opowieści porywają czytelnika do innego świata, ma niesamowity dar krasomówstwa, charakteryzuje się zdolnością dostrzegania piękna w otaczającym świecie. Czasem ma się wrażenie, że rozumie więcej niż wszyscy inni dookoła, że dostrzega i czuje więcej. Ludzie, którzy znali Myszkina, myśleli o nim jak o naiwniaku podatnym na manewry i manipulacje. Na czytelniku zaś tytułowy bohater wywiera wrażenie prostolinijnego, dobrego człowieka, który potrafi w świecie pełnym nierówności, wrogości i namiętności trwać przy własnych poglądach, moralnych zasadach, kierować się sercem. Być może autor zdecydował się na taki, a nie inny tytuł dla podkreślenia ironii, paradoksu tego wrażenia. Prawdopodobnie Dostojewski stworzył tę postać na wzór Chrystusa (jako osoby doskonałej).
Powieść napisana jest pięknym językiem. Od pierwszych stron czytelnik tylko upewnia się, iż ma do czynienia z prawdziwie szlachetnym literackim dziełem. Zaryzykowałabym twierdzenie, że w tej książce nic nie jest przypadkowe, a wszystko dokładnie zaplanowane – dokładne opisy pobocznych bohaterów, dialogi, niesamowite monologi dotyczące poważnych kwestii, takich jak kara śmierci, piękno, chrześcijaństwo. Dostojewski w genialny sposób zarysowuje psychologiczne portrety postaci i zmusza czytelnika do refleksji.
Uważam, że ta książka wymaga pewnego rodzaju dojrzałości, ponieważ tylko przeczytanie jej w pełnym skupieniu i z uwagą umożliwia uchwycenie najważniejszych wątków i idei, które porusza autor.
Reasumując, powieść Idiota to światowe dzieło odznaczające się wyjątkowym kunsztem. Dostojewski opisał świat w taki sposób, że od pierwszych stron zabiera czytelnika na wycieczkę do Rosji. Zachwyca językiem, porusza tematyką, ciekawi swoim psychologizmem i niezwykłym portretem księcia Myszkina. Jest to książka, po którą warto sięgnąć w każdym wieku, gdyż, moim zdaniem, za każdym razem można z niej wynieść coś dla siebie, w każdym wieku coś innego, coś ważnego. Na początku napisałam, że chciałabym spotkać takiego idiotę w dzisiejszym świecie, ba, jeżeli tak wygląda idiotyzm, to chyba sama chciałabym zapaść na tę chorobę.
Prześlij komentarz
Wiele dla nas znaczą Wasze opinie, dlatego dziękujemy za każdy zostawiony ślad i zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi przemyśleniami.