Muzyczne inspiracje

źródło

Irena Santor to ikona polskiej muzyki, królowa stylu, prawdziwa perfekcjonistka, kobieta z klasą, charyzmą, pełna wdzięku dama. Ponadto to postać, której muzyka łączy pokolenia. Ma w sobie to coś. Słuchała jej moja babcia, słucham i ja, również pełna podziwu. Niebanalne teksty, równie urzekający wokal. Niemalże idealna. 

Artystka zachwyca od ponad pięćdziesięciu lat. Urodziła się 9 grudnia 1934 roku. Podczas przesłuchania, jako dziecko, wywarła spore wrażenie na Zdzisławie Górzyńskim – ówczesnym dyrygencie opery w Poznaniu. Została przyjęta do Zespołu Pieśni i  Tańca Mazowsze. Tadeusz Sygietyński był dla niej wielkim mentorem. Samodzielnie zadebiutowała w trakcie audycji Zgaduj-Zgadula w grudniu 1959 roku w warszawskiej Sali Kongresowej. Jej kariera rozkwitła do tego stopnia, że artystka ma na swoim koncie występy w kilkudziesięciu krajach, mnóstwo nagród i wyróżnień. Ponadto chętnie angażuje się we wszelkiego rodzaju akcje charytatywne. Największe skojarzenie z Santor – przede wszystkim perfekcja!

Poduszka

Nie po to jest poduszka

Byś ją wyganiał z łóżka

Choć dziś jeszcze ci się upiekło

Z szacunkiem mój drogi

Ją podnieś z podłogi

I bardzo ją grzecznie przeproś

W poduszce kochany

Są łez oceany

I słowa chłodniejsze niż morze

Są szepty przegranych

I radość wygranych

I prawdy najtwardszy orzech

W niej słowa miłości

I ziąb samotności

Za padłym bez walki kochankiem

W niej zęby zazdrości

I wstyd za tych gości

Co bladym wymknęli się rankiem

Nie po to jest poduszka

Byś ją wyganiał z łóżka

Choć dziś jeszcze ci się upiekło

Z szacunkiem mój drogi

Ją podnieś z podłogi

I bardzo ją grzecznie przeproś

Potrafi być ona

Czułości spragniona

Lecz liczę na inne słodycze

I w niej gdybyś konał

Jest twój konfesjonał

Choć jeszcze ci tego nie życzę

A gdyby – Bóg broń cię

Na uczucia froncie

Ktoś uległ nagłemu szałowi

Potrafi być trzecia i czwarta w trójkącie

I słowa nie powie mężowi

Więc jeśli od tego

Nie klapnie ci ego

Żyj w zgodzie z poduszką kochanie

Bo z tobą kolego

Nic jeszcze pewnego

A ona w mym łóżku zostanie

Poduszka – niby rzecz zwykła, a jednak tak bardzo niezwykła. Faktycznie towarzyszy człowiekowi przez całe życie. Czasem zasypiamy z uśmiechem na ustach, czasem wylewamy w nią rzewne łzy. Tulimy do niej głowę, gdy zasypiamy samotnie podczas zimowego wieczoru, ale też towarzyszy nam, gdy leżymy spleceni ciałami z kimś najbliższym sercu. Jest świadkiem naszych uniesień, namiętności, ale też chwil słabości. Na poduszce kwili niemowlę, które budzi się do życia, i na poduszce spoczywa głowa kogoś, kto zasnął snem wiecznym. Więc jeśli od tego nie klapnie Ci ego, żyć w zgodzie z poduszką, kochanie. Piękna metafora.

Share: